با يكي از دوستانم براي گرفتن يك مصاحبه به دانشگاه تبريز رفته بوديم، وي حسرت اين را كه چرا دانشجوي آن جا نيست را مي خورد، آه ميكشيد و مي گفت چرا من نبايد اينجا درس بخوانم، به او گفتم اتفاقا من خيلي خوشحالم كه از اينجا قبول نشدم، دليلش هم وقت آزادي بود كه در پيامنور داشتم، وقتم در كلاس هاي بيهوده دانشگاه هدر نرفت و توانستم فعاليت هاي خارج از برنامه درسي داشته باشم. گفت داري توجيه مي كني، اگر از دانشگاه تبريز قبول مي شدي اينطور حرف نمي زدي، حرفش را رد نكردم راست مي گفت، در دنيا هزاران عقيده وجود دارد كه صاحبان آن ها مي توانند هزاران دليل بياورند و دليل پيروي از عقايدشان را توجيه كنند، پس نمي توان گفت عقيده تو اشتباه و عقيده من درست است پس بهترين روش اين است كه درست و غلط بودن عقايد را رها كرده و به دنبال عقيده اي برويم كه باعث پيشرفت ما شود، همان كاري كه من از آن استفاده كرده و پيرو اين عقيده شده ام كه اگر از دانشگاه تبريز يا دانشگاه هاي بزرگ قبول مي شدم فرصت پيشرفت نداشتم.

در زندگي ما، عقايد مزاحم كم نيست، عقايدي كه جز حسرت و اندوه سودي ندارند، عقايدي كه همچون زنجير به پاهايمان بسته شده و اجازه حركت نمي دهند. پس براي پيشرفت مجبور به تغيير آن ها هستيم، اما تغيير ساده نيست، نمي توان به راحتي عقايدي را كه سال ها دنبال مي كرده ايم را تغيير دهيم.

پس چه بايد كرد؟! تسليم؟ نه هرگز، تنها چيزي كه از من نمي شنويد تسليم و نا اميديست، بهترين راه براي تغيير همان روشي است كه آنتوني رابينز پيشنهاد مي كند.

هر كاري كه ما در زندگي انجام مي دهيم به خاطر رنج ها و لذت هايي است كه براي ما به بار مي آورند، ما لباس گرم مي پوشيم چون مي خواهيم از رنج سرما در امان بمانيم، به تفريح مي رويم تا از لذت آن بهرمند شويم و ...

پس براي تغيير بهتر است رنج ها و زحمت ها را به عقايدمان نسبت دهيم، ما پرخوري مي كنيم چون لذت آني براي ما دارد اما اگر رنجي كه بعدا به خاطر اضافه وزن گريبانگيرمان خواهد شد را در نظر بگيريم ديگر اين كار را نخواهيم كرد، ما اگر پرخوري مي كنيم به اين دليل است كه نه به رنج آينده بلكه به لذت حال توجه ميكنيم، پس بايد رنج را به پرخوري و لذت را به آينده آن نسبت دهيم.

نكته بسيار مهم اينكه، انسان به فرار از رنج ها بيشتر از علاقه به لذت ها تمايل دارد، پس براي تغيير عقايد بد آن ها را به رنجي نسبت داده و آنقدر اين كار را تكرار كنيد تا به انجام آن شرطي شويد.

من براي ترك خوردن قند در كنار چاي در ذهنم خوردن قند را رنجاور تصور كرده و تصويري را در ذهنم به وجود آوردم كه با ورود قند به بدنم باعث حالت نامناسب در من مي شود، در اوايل سخت بود و چاي آن لذت هميشگي را برايم نداشت اما رفته رفته نفرت ساختگي من از قند تبديل به واقعيت شده بود و واقعا با گذاشتن قند در دهانم حالت تحوع به من دست مي داد حال دوستاني كه مرا مي شناسند مي دانند كه نزديك به يك سال است لب به قند نزده ام و آن نه از روي اجبار بلكه با ميل خودم و به خاطر تصور رنجي كه نسبت به قند در من شرطي شده است ترك كرده ام.

شما هم همين الآن شروع كنيد و براي رفتاري كه مي خواهيد تركش كنيد رنجي را تصور كرده و خود را نسبت به آن شرطي كنيد.