در نوشته قبلي با عنوان (بيكاري محصول مشكلات فرهنگي!) كه در خبرگزاري نصر و برخي روزنامه ها به چاپ رسيد و در آن به نقش خانواده و آموزش هاي دوران تحصيل در بيكاري اشاره كرده بودم نقدهايي دريافت كردم كه در بيشتر آن‌ها به اوضاع جامعه و شرايط حاكم بر آن اشاره شده و آن را دليل اصلي بيكاري مي‌دانستند و نظرشان اين بود كه تا شرايط جامعه تغيير نكند طرح‌هايي همچون رويداد استارت‌آپ ويكند بي‌معني خواهد بود. اما بنده سوالي از اين عزيزان دارم و آن اينكه شرايطي كه به آن اشاره مي‌كنيد و آن را مهمترين دليل بي‌كاري مي‌دانيد را چه كسي به وجود آورده؟ اصلا شرايط حال و آينده ما را به وجود مي‌آورد يا ما به وجود آورنده شرايط هستيم؟ به قول آنتوني رابينز اين همان مثل مرغ و تخم‌مرغ است، كدام يك اول بوده؟

اگر با نگاهي بازتر به همين جامعه خود نگاه كنيم مثال‌هاي فراواني را مي‌يابيم كه دست به كارآفريني زده و به موفقيت هم رسيده‌اند، مگر امثال عظيم‌زاده‌ها ،يا سايت ها و اپ هايي مثل ديجي كالا ، بازار ، بلاگفا و… در همين شرايط به وجود نيامده‌اند؟
ما بايد نوع نگاه‌مان به شرايط را تغيير دهيم نه اينكه منتظر تغيير شرايط باشيم، براي مثال؛ انسان‌هايي كه به طور ژنتيكي كوتوله به دنيا مي‌آيند برخي خود را تسليم شرايط كرده و ادامه زندگي را منوط به كمك‌هاي سازمان‌هاي بهزيستي مي‌بينند ولي بسياري از اين عزيزان هستند كه به اين شرايط خود به عنوان يك موهبت نگاه كرده و كارهايي كه انجامش براي انسان‌هاي معمولي غيرممكن است، مانند تعميرات بخش‌هايي از هواپيماهاي مسافربري كه انسان‌هاي معمولي امكان دسترسي به آن‌ها را ندارند را بر عهده گرفته و در آن به موفقيت‌هاي بزرگي دست مي يابند. اين دو در يك شرايط به دنيا آمده و زندگي مي‌كنند اما نوع نگاه آن‌ها به شرايط، زندگي‌هاي متفاوتي را براي آن‌ها رقم زده. همچنين در كتاب به سوي كاميابي از آنتوني رابينز، به پدري در حال گذراندن محكوميت ابد اشاره شده كه داراي دو فرزند است، يكي از آن‌ها راه پدر را ادامه داده و به اتهام قتل در زندان به سر مي‌برد اما پسر ديگر در شرايط بسيار خوب و درآمدي بالا و موقعيت اجتماعي عالي زندگي مي‌كند، جالب اينجاست كه وقتي از اين دو برادر سوال مي‌شود دليل اين نوع زندگي شما چيست هر دو پاسخ مي دهند: پدرمان.
پس اين شرايط نيست كه آينده ما را مي‌سازد بلكه نوع نگاه ما به شرايط موجود آينده ما را به وجود مي‌آورد. كافيست ما به كاري كه مي‌كنيم اطمينان داشته و در به مرحله اجرا در آوردن آن پشتكار به خرج دهيم، اينجاست كه قدرت‌هاي پنهان انساني‌مان مجال ظهور يافته و قادر به انجام هر كاري خواهيم بود.

در دنياي امروز كه همراه با رشد سريع جوامع و افزايش شهرنشيني روبروست شاهد مشكلات بسياري از قبيل كمبود آب آشاميدني، غذا و… هستيم.
اما يكي از مهمترين مشكل جوامع به خصوص در ايران مشكل بيكاري است. طبق آمار نزديك به يك چهارم از نيروي كار ايران بيكار هستند. اگر مشكلات اقتصادي را كنار بگذاريم يكي از مهمترين و تاثيرگذارترين دلايل عدم اشتغال جوانان مشكلات فرهنگي است. مشكلاتي كه ناشي از آموزش‌ها و القاعات اشتباه خانواده و بعد از آن در مدارس و دانشگاه‌ها مي باشد. به طوري كه اكثر جوانان آينده خود را براساس كسب مدارك آكادميك و استخدام در ادارات، به خصوص ادارات دولتي برنامه ريزي مي‌كنند.
خانواده‌ها تأمين هزينه‌هاي دانشگاه فرزندان‌شان را از نان شب واجب‌تر دانسته و بهترين تصوّري كه بعد از فارغ‌التحصيلي دارند استخدام در يكي از سازمان‌ها و ادارات دولتي و با مزاياي عالي است. در حالي كه واقعيت جامعه چيز ديگريست ، پايان تحصيلات و فارغ‌التحصيلي تازه شروع مشكلات جوانان است. جواناني كه اگر سربازي را پشت سر گذاشته باشند بايد تازه به فكر شغلي باشند كه در اكثر مواقع ربطي به مدرك تحصيلي‌شان نداشته و بعد از ورود به شغل شروع به يادگيري مهارت‌هاي مورد نياز آن مي‌كنند. بايد توجه داشته باشيم ، حدود ۷۰ درصد جمعيت ايران زير ۳۵ سال سن دارند كه در صورت برنامه‌ريزي غلط و عدم آموزش درست در آينده نزديك شاهد سونامي بيكاران خواهيم بود اما اگر اين قشر آموزش‌هاي مناسب را دريافت نمايند مي‌توانند به توليد ثروت در آينده كمك شاياني نمايند.
استارت‌‌آپ ويكند يكي از راهكار هاي غلبه بر اين مشكل است ،رويدادي كه به ما مي‌آموزد ،به جاي انديشيدن به استخدام ،به فكر كارآفريني و ايجاد شغل براي خود و ديگران باشيم. به ما مي‌آموزد چگونه وارد بازار شويم، مشتريان‌مان را بشناسيم، با تمايلات و نيازهاي‌شان آشنا شويم، ارزش‌آفريني كنيم و در يك كلام استارت‌آپ ويكند به ما مي‌آموزد چگونه كارآفرين باشيم.

عملا ديد كشورهاي پيشرفته انتهايي ندارد  و در مقابل ديد كشورهاي در حال توسعه حتي در مرحله شروع هم نيست! يا به عبارت بهتر جهان سومي ها  تنها مصرف كنندگان توليدات آن ها بوده و برنامه ريزي و چشم انداز ها در جهت آموختن چگونگي استفاده از تكنولوژي هاي آن هاست.
معمولا كساني كه در كشور هاي جهان سوم به عنوان نخبه شناخته مي شوند كساني هستند كه طرز استفاده از فناوري هاي كشورهاي پيشرفته و جهان غرب را بلدند نه كساني كه آفريننده فناوري باشند.
با مطالعه مطلب خواهيد ديد كه غرب چگونه چرخه اي منظم و كارآمد را به وجود آورده تا با چشمي باز قدم برداشته و خطاها را كاهش دهد و از اتلاف منابع موجود جلوگيري كند و با كمترين ترس از آينده به توليد فناوري هاي نو بپردازد.

آن ها ابتدا كودكانشان را در قالب بازي با مفاهيم اوليه و پايه اي تكنولژي آشنا مي كنند. مفاهيمي كه بسياري از مهندسان ما هنوز درك درستي از آن ها ندارند! در اين مرحله است كه ابزار ساده و ابتدايي توسط كودكان ساخته شده  و آن ها را با كار گروهي آشنا مي كند خروج اين كار گروهي ابزاري ساده ولي انگيزه بخش است. با رشد اين طيف سني و ورود به دانشگاه ها و مراكز تحقيقاتي بزرگتر ، منابع و امكانات كافي در اختيار آن ها قرار مي گيرد ، اين مرحله بيشتر با علوم پايه همچون رياضي ، فزيك ، شيمي و … سرو كار داشته و بيشتر كشف علمي به شمار مي رود تا اختراع ، خروجي آن نيز معمولا به صورت خام و اوليه بوده و كاربرد آن تقريبا نا ملموس است براي توضيح بهتر اين مرحله ميتوان به كشف پرتو هاي كاتدي اشاره كرد كه در ابتدا به فكر كمتر كسي مي رسيد كه بتوان با اين كشف ، تلوزيون را اختراع كرد.
همچنين مراكز ايده پردازي كه ايده هاي نو در اين مراكز مطرح شده و به صورت طرح هاي مفهومي و يا آزمايشگاهي در مي آيند ، در اين مرحله ايده ها متولد مي شوند.
در بالا به توليد ابزار ساده توسط كودكان اشاره كرديم ، جالب است بدانيد اكثر از فارغ التحصيلان دانشگاهي ما حتي قادر به توليد همين ابزار ساده و يا استفاده از ابزار اوليه براي استفاده از فناوري هم نيستند.

با ساخت فيلم هاي علمي و تخيلي آن ايده ها در فيلم ها به كار برده شده  و در حين فيلم  پرورده ، به جزئيات آن ها توجه شده، مشكلات و كاستي ها مشخص و ميزان استقبال از ايده نيز مورد برسي قرار مي گيرد براي مثال عينك هاي واقعيت افزوده كه بار ها در فيلم هاي مختلف همچون <پليس آهني> به كار گرفته شده و بينده را با كاربرد هاي آن آشنا كرده و يا مثال عالي و البته هنري و فلسفي اين نوع فيلم ها را مي توان از بين فليم هاي نابغه سينماي آمريكا ، استيون اسپيلبرگ انتخاب كرد ، فيلمي زيبا به نام <هوش مصنعي> كه به تعريف انسان و آينده او در توليد همنوع خود مي پردازد اين فيلم كه نمونه بسيار عالي از اين دست فيلم هاست علاوه بر موضوع اصلي و نمايش نكات مثبت و منفي دستيابي به تكنولوژي توليد همنوع و نگاه فلسفي به انسان ، تكنولوژي هاي فرعي را نيز به نمايش مي گذارد.
با اين حال تكنولوژي هاي نو در اين جوامع غريب نبوده و قبل از تولدشان فرهنگ استفاده از آن ها به وجود آمده و كاملا آماده ظهور مي باشند.

با پياده سازي برخي ايده ها به صورت بازي رايانه اي و يا اسباب بازي علاوه بر برداشتن اولين قدم براي كاربردي كردن آن ها منابع مالي بسياري نيز به دست مي آورند براي مثال استفاده مايكروسافت از عينك هاي ارزش افزوده براي كنسول XBOX 720اين عينك ها آينده ارتباطات را رقم خواهند زد ولي قبل از ورود رسمي به بازار در كنسول هاي بازي به كار برده ميشوند تا كاربران نهايي چگونگي استفاده از آن را به صورت عملي آموخته و آماده استفاده از آن شوند.
همچنين بازي هاي رايانه اي به مثابه زمين تمريني با شرايطي نزديك به شرايط زندگي واقعي براي توصعه دهندگان و كاربران تكنولوژيست تا در دنياي واقعي با واقع بيني بيشتري وارد شده و با شناخت نكات ضعف و قوت ، كمتر دچار مشكل شوند.

با حذف نقاط اضافي و اضافه كردن بخش هاي جديد و پوشش ضعف هاي ايده ها در مراحل قبل ، به مرحله توليد انبوه و زمان استفاده از ايده براي آسانتر كردن زندگي و پوشش نياز هاي بشريت مي رسيم در اين مرحله شركت هاي بزرگ فن آوري وارد كار شده و از ايده ها در جهت خلق فناوري هاي نوين براي پاسخگويي به نياز هاي بشري گام برمي دارند و محصول نهايي را وارد بازار كرده ، علاوه بر سود كلان در جهت خدمت به خلق حركت مي كنند.
البته نمي توان اين را يك چرخه سيستماتيك به شمار آورد ولي در دنياي واقعي وجود داشته و باعث كاهش اتلاف منابع و زمان  شده و مي تواند با جزئياتي بيشتر به عنوان الگويي مناسب مورد توجه برنامه ريزان كلان كشور قرار گيرد.